Wiersze...

Czartoryski Alexander

Jak wykarmić głupotę

"Dwie rzeczy są nieskończone - Wszechświat i głupota ludzka. Co do tej pierwszej istnieją jeszcze wątpliwości." Albert Einstein.


Jak wykarmić świat głupoty
winni inni wiedzieć o tym.
Ale może ta cholera
w tym przepisie się zawiera:
napisz najpierw słów bez liku
potem zmieszaj je w koszyku,
a potem ich szyk kaleki
wrzuć na stronę forum swego.
Nikt się w sensie ich nie wyzna
ale także się nie przyzna,
choćby pobrał jakieś dragi
to nie powie: król jest nagi.
Poetyka da puentę:
są głupoty krowy święte,
nie ma od nich mięsa, mleka,
za to bezsens z nich wycieka.
Więc głupota - pierworodna -
dalej winna być bezpłodna,
czyli wprost nie rozmnożona.
I nie musi być karmiona.

Zamarły róż okrzyki ku słońcu w wyżynie,
I lasów rozechwianych śpiew - o samym śpiewie -
Szmer przykazań miłosnych w płomienistym krzewie -
Wszystko nagle zamarło w tej oto godzinie!

A życie wśród zamarłych tak łatwo się płoszy,
Że samochcąc przelana domyślnym strumieniem
Krew własna - purpurowym jest tylko stwierdzeniem
Tego, co już się stało ! ... - O, stwierdzeń rozkoszy! ...

Twój wybraniec, dbający o cześć swej korony,
Na miecz ją w swoich ogniach przetopił samotnie,
I miecz, ostrzem ku światu tak długo zwrócony,
Zwróci teraz ku sobie natychmiast, bezpowrotnie! ...

Lecz jarzma wyczekiwań nie wdzieje na szyję,
Nikomu nie zawdzięczy przepychu swej męki!
Choć życie przyjął z ręki jakiegoś : „Niech żyje! " -
Śmierć - ów pokarm ostatni - przyjmie z własnej ręki!

Śmiało w ślepie zaziera szalonej ochocie
On, co więcej zdobywa, aniżeli traci!
Niech mu dusza nie będzie leniwą w odlocie!
Niech się serce o jeden miecz jeszcze wzbogaci!

Bo może w tej godzinie, w tej najmniej zwodniczej,
Znajdzie w sobie godnego swej napaści wroga,
I rażąc siebie mieczem, spragnionym zdobyczy,
W piersi własnej własnego dorąbie się boga!
....Lesmian.....

Wspomnienie

Mimozami jesień się zaczyna,
złotawa, krucha i miła,
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,
gdym wracał zdyszany ze szkoły,
a po ulicach w lekkiej jesieni
fruwały za mną jasne anioły.
Mimozami zwiędłość przypomina
nieśmiertelnik żółty - październik.
To ty, to ty, moja jedyna,
przychodziłaś wieczorem do cukierni.
Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,
w parku płakałem szeptanymi słowy.
Księżyc z chmurek prześwitywał jesienny,
od mimozy złotej majowy.

Ach czułymi, przemiłymi snami
zasypiałem z nim gasnącym o poranku,
w snach dawnymi bawiąc się wiosnami,
jak ta złota, jak ta wonna wiązanka.
Julian Tuwim

- Małgorzata Kiryjewska -
zaręczyny ze słońcem

złego nie chcę pamiętać
dobrego niewiele mogę znaleźć
same białe kartki
czekające na zapisanie

szczęścia co kot napłakał
za pazuchą ukryty mieszek
kilka drobin złota
promień słońca-zda się bezcenny
prezent dla ciebie

skarb co nikogo nie skusi
niewarta zachodu skórka
krzywy widelec szczerbaty talerz
filiżanki z różyczką połówka

to mój cały dorobek życia
innego nie posiadam
prócz serca co ciebie kocha
i królestwa myśli którymi władasz

Iwona Stokrocka
O KOCHANKU, KTÓRY ODSZEDŁ W SINĄ DAL
Budząc się, czułam, że dziś się coś zdarzy!
Wciąż ciążył nie zmyty makijaż na twarzy
W półśnie obmacałam tuż obok poduszkę
Usiadłam z wrażenia! Miejsce było puste

Nawykiem już było łóżko z tobą dzielić
Nurkować wieczorem do ciepłej pościeli
Tak łaskawy nocą, ze snem darowany
Czekałeś co wieczór w pidżamę przebrany

Tuliłeś ramieniem, ust twych czułam gorąc
Jak wypadłeś w świetle takich licznych proroctw?
Mówili znajomi, ześ nie taki straszny...
Sam wiesz, ile dałeś prawdziwej przyjazni

Słów, co darowałeś, nie zapomnę nigdy
Czy byłeś wyjątkiem? No nie, raczej...dziwnym
Dałeś w swym uścisku co dzień się zanurzać
By słów zaś potokiem, wybuchnąć jak burza

Słońcem lata, mocno, ogrzewałeś serce
Nie czekając zimy, chłodu dałeś więcej
Za mało radości. O to mam pretensje
Fałszywe uśmiechy zajmowały miejsce

I te twe pomysły! Mrożące krew w żyłach
Myślałam, jak długo tak z tobą wytrzymam?
Czy coś nauczyłeś , co warto pamiętać?
Patrzyłam w twe oczy jak jakaś zaklęta

Grałeś na mych nerwach, wiedząc, że twa siła
Odejść nie pozwoli, przy tobie zatrzyma
Może nawet lepiej, że się zmyłeś cichcem
Czasu tylko szkoda, mego oczywiście!

Czy w przyszłości znowu czas z kimś będę dzielić?
Jeśli się zakradnie do mojej pościeli...
Czy czułym kochankiem, czy też draniem będzie?
Pragnę go zatrzymać, czy przegonić prędzej?

Dziś czerpię swą wolność, bez ciebie kochanie!
Bez ciebie też zjadłam dzisiejsze śniadanie
Miejsce puste w łóżku, garść wspomnień po tobie
Parę fotografii, więcej ich nie zrobię...
Tylko, czy wspominać Ciebie się opłaca?
Żegnaj...STARY ROKU!...i lepiej nie wracaj.

Wanda Stańczak

Życie kobiety
Poprzetykane nicią złotą
pocerowane, jak skarpety
śmiech, jak brylanty,
łzy, jak perły.
To zwykłe życie jest.
Kobiety...

Bartłomiej Bania TAM

kółka puszczane z dymem
zaciągam się zaciągam i sycę
budzik dzwoni za piętnaście siódma
dziś nie wstaję
za dobrze by było
posłuchaj
grają moją ulubioną piosenkę
wspomnienia
jak kłu
jące szpileczki
powyginane winoro
śle wijące się po włosach popioły szaleń
czych nocy
kurz zamglo
nych słów
odbicia w lus
trze podartym
głowa pę
ka jak pozytywka
poły
kam
pigułki z twoich
zapachów
szczelnie zamkniętych
jak trutka na szczury
którą mi pod nos podsuwasz
palce zżół
kłe od tytoniu
i o czym to mówi
łaś już nie pamię
tam