Wiersze...

Autor: Maria T.F.

musiałam podjąć decyzję
nie mogłam dłużej tak żyć
moje życie skurczyło się
do rozmiarów małej czarnej kropki
mała czarna kropka
chcecie to weźcie ją sobie
może być wykorzystana jako kropka nad i
na przykład w stwierdzeniu
- i co dalej
a jeśli dołożyć do niej drugą kropkę
powstanie dwukropek poprzedzający wyliczanie
domniemanych przyczyn mojej decyzji
można podpiąć ją pod znak zapytania
w intrygującym pytaniu – dlaczego ?
lub pod wykrzyknik w niedowierzającym
- och to przecież niemożliwe !
po och należałoby wstawić przecinek
mogłaby też zaistnieć w wielokropku
tajemniczym niedopowiedzeniem ...
no cóż
zostawiam ją do waszej dyspozycji
nie jest mi już potrzebna
nawet do zamknięcia tego tekstu
to mój koniec
kropka

(o przepraszam, miało być bez kropki)

Na początku

Na początku nic nie było,
Tylko przestrzeń ciemna, pusta;
Wtem jej czarne błysły oczy
I różowe, świeże usta.

Od jej spojrzeń, od rumieńca
Zajaśniała świateł zorza,
A gdy pierwsze rzekła słowo,
Ziemia wyszła z głębi morza.

Gdy przebiegła ziemię wzrokiem,
Śląc jej uśmiech, rój skrzydlaty
Wzleciał ptaków i motyli,
A spod ziemi wyszły kwiaty.

Lecz nie istniał jeszcze człowiek,
Tylko martwa gliny bryła;
Aż nareszcie swym płomiennym
Pocałunkiem - mnie stworzyła.

I zbudziłem się do życia
W cudowności jasnym kraju,
Lecz mnie również, tak jak innych,
Wypędzono z tego raju.
A.Asnyk.

Gorycze lat młodzieńczych to są gorzkie kwiaty

sami ich nieraz w naszej poszukujem czarze

trucizny szczere istne poznajemy z laty

a niemoc, beznadziejność - to są dwaj lekarze.



Zakopane, 29 października 1906 r.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Zawód

Wykołysałem cię wśród fal

mych snów, jak limbę gdzieś nadwodną,

śniłem cię cichą i pogodną — —

ach, jak mi żal, jak żal...



Na zieloności sennych hal,

gdzie wietr błękitne mgły rozpina,

byłas mi, dziewczę, tak jedyna — —

ach, jak mi żal, jak mi żal...



Wkoło szumiały smreki w dal

jakimś modleniem cichym, wiecznym —

byłaś mi tam czymś tak słonecznym — —

ach, jak mi żal, jak żal...

Jak Bolesław Leśmian napisałby wierszyk "Wlazł kotek na płotek":

"Na płot, co własnym swoim płoctwem przerażony,
Wyziorne szczerzy dziury w sen o niedopłocie,
Kot, kocurzak miauczurny, wlazł w psocie-łakocie
I podwójnym niekotem ściga cień zielony.

A ty płotem, kociugo, chwiej,
A ty kotem, płociugo, hej!

Bezślepia, których nie ma, mrużąc w nieistowia
Wikłające się w plątwie śpiewnego mruczywa,
Dziewczynę-rozbiodrzynę pod pierzynę wzywa
Na bezdosyt całunków i mękę ustowia.

A ty płotem, kociugo, chwiej,
A ty kotem, płociugo, hej!"

chciałabym
zatańczyć sambę
na twej dłoni
gorącą
ognistą
palącą
siedem świec płomieni
siedem płonących cieni
zawirować w Twych oczach
kieliszkiem szampana
musującego złotem
czerwoną roztańczoną falbanką
drżącącym rytmem południa
dotknąć rąbka nieba
upić zachwytem
wdziękiem
owinąć rytmem
rozpalonego do żaru słońca
wokół tali
zachłysnąć się szczęściem
i opaść na twych
ustach chłodnych
spragnionych
z podziwu zamarłych
jak błysk w źrenicy
w bezruchu
szepcząc cicho ...dotknij chłodem
moje rozognione stopy*Irena Mrotek.

"KROPKA"


Z pozoru kropla deszczu na ukochanej twarzy; żuk znieruchomiały na liściu, kiedy nadciąga burza.

Coś, co się da ożywić, zetrzeć, odwrócić. Przystanek raczej , z zielonym cieniem, niż koniec.

W istocie kropka, którą za wszelką cenę staramy się oswoić, jest kością sterczącą z piasku, zatrzaśnięciem, znakiem katastrofy.

Jest interpunkcją żywiołów. Ludzie powinni posługiwać się nią skromnie i z należytą powagą, jak zwykle, gdy wyręczają los.



Zbigniew Herbert

(Milosc...)
Milosc nie umiera mowisz?
Roze darowane kluja dlon
A w sercu rana ciezarem
Kamienia zadaje bol....

Czy to wlasnie milosc
Ktora nie umarla?
A moze to milosc
Ktora dopiero ma przyjsc...

Spojrz ile serc zamknietych
Spojrz ile lez wylanych
Kapia jak krew z dloni
W ktorej wciaz uparcie
Trzymam roze ktorej
nie dal mi nikt...
/alma/

Mój anioł

Jestem zlepkiem
złudzenia i prawdy.
Inni znają tylko
mego anioła,
inni obwiniają
winami świata...
Cóż,
człowiek to sklepik
pełen drobiazgów
na każdą okazję,
w którym i tak
klienci oceniają towar.


Hanna Banaszak

Szkoda kwiatów, które więdną
W ustroni,
I nikt nie zna ich barw świeżych
I woni.
Szkoda pereł, które leżą
W mórz toni;
Szkoda uczuć, które młodość
Roztrwoni.
Szkoda marzeń, co się w ciemność
Rozproszą;
Szkoda ofiar, które nie są
Rozkoszą;
Szkoda pragnień, co nie mogą
Wybuchać,
Szkoda piosnek, których nie ma
Kto słuchać.
Szkoda męstwa, gdy nie przyjdzie
Do starcia,
I serc szkoda, co nie mają
Oparcia.

/Adam Asnyk /

Garstka piasku

Garstka piasku
W męskiej dłoni
To kobieta...
Jakby otulona
Uczuciem.
Z czułością pielęgnowana,
z miłością dotykana,
Z szacunkiem traktowana.
Gdy za mocno
Zaciśniesz dłoń,
Piasek się wysypuje
To kobieta...
Oddala się,
Ucieka.


A.Paciorek

Wciaz szukam drog
Tych prostych
Do serca Twego
Wciaz czekam
Z nadzieja
Ze los dobry los
Wskaze drogi
Prawdziwe .....
Tyle wielkich spraw
Pozostawionych
Wielkich dla mnie
A gdy minie wszystko
Beda takie male
Nic nie warte
Zapomniane...
Jak czas ktory
Przeminie.....
/alma/

Znalezione w Necie...

Niczym jest piękno bez dobroci.
To tylko bezduszny obraz,
Który żółknie i marszczy się z czasem.
Dobroć natomiast
Dodaje wyrazu pięknej twarzy
I łagodzi rysy.
Człowiek dobry - to taki, który daje
Niczego w zamian nie oczekując,
Który cierpliwie słucha,
Który pomaga bezinteresownie,
Któremu po prostu sprawia przyjemność,
Że innym sprawił przyjemność
Co daje się wyczytać z twarzy.

Serge Gainsbourg
"La vie ne vaut rien" (życie jest nic nie warte) A. Souchona ...

"Życie jest nic nie warte, nic
Życie jest nic nie warte
Ale gdy trzymam, trzymam
Ale gdy trzymam
W moich zafascynowanych dloniach
Dwie piękne małe piersi mojej przyjaciółki
Wówczas mowie sobie
Nic, nic, nic
Nie jest warte wiecej niż życie..."

Niektórzy ludzie nie wiedzą, jak ważne jest to, że istnieją.
Niektórzy ludzie nie wiedzą, jak wiele znaczy sam ich widok.
Niektórzy ludzie nie wiedzą, ile radości sprawia ich przyjazny uśmiech.
Niektórzy ludzie nie wiedzą, jakim dobrem jest ich bliskość.
Niektórzy ludzie nie wiedzą, o ile bylibyśmy biedniejsi bez nich.
Niektórzy ludzie nie wiedzą, że są darem niebios.
Mogliby wiedzieć, gdybyśmy im to powiedzieli.

Bruno Ferre

Oshiro Elena ...Credo przyjazni

Wierzę w ciebie, przyjacielu.
Wierzę w twój uśmiech
- otwarte okno twojego istnienia.
Wierzę w twoje spojrzenie
- odbicie twojej uczciwości.
Wierzę w twoje łzy
- znak obecności w smutkach i radościach.
Wierzę w twoją dłoń
- zawsze wyciągniętą, by dawać i otrzymywać.
Wierzę w twój uścisk
- szczere przyjęcie twojego serca.
Wierzę w twoje słowo
- wyraz tego co kochasz i czego oczekujesz.
Wierzę w ciebie przyjacielu,
tak po prostu w wymowę ciszy...

Kochać i tracić, pragnąc i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!"
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...

Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Siady na piasku i kręgi na wodzie...
Leopold Staff


Dobrej Nocy...Basia

Wiejskie pole...
Wiejskie pole, piękne masz włosy,
zaplecione w tysiące warkoczy,
złocistych, falujących w takt wiatru,
lśniących w promykach słońca uroczo.

Ktoś ci w nie kwiaty powplatał
i jeszcze cudowniej się mienią
fioletem chabrów, bielą rumianków,
maków ognistą czerwienią.
Tak cudownie jest spacerować polnymi, wiejskimi drogami...

Autor: Jolcia4

Latarnik

pisał...
walka bieli z czernią
na jednej płaszczyźnie

oglądał...
chmura goni chmurę
tylko do horyzontu

czynił...
karmił nadzieją
ludzi i białe ptaki

istniał...
tylko w szufladzie
innego poety


Autor: UlciaZ.

"Samotność"

Samotność jest jak deszcz.
Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch;
z równin niezmiernie szerokich, dalekich,
w rozległe niebo nieustannie wrasta.
Dopiero z nieba opada na miasta.

Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu,
kiedy ulice biegną witać ranek,
i kiedy ciała nie znalazłszy nic,
od siebie odsuwają się rozczarowane;
i kiedy ludzie, co się nienawidzą,
spać muszą razem - bardziej jeszcze sami:

samotność płynie całymi rzekami
R.M.Rilke.

Porozmawiajmy o uczuciach


Porozmawiajmy
o uczuciach...
Wiem,
że trudno jest mówić o tym.
Ludzie boją się bowiem
najprostszych słów,
które mogą otworzyć
drogę do szczęścia,
na które czekamy przez lata
zapuszczeni w rutynie życia.
Czasem szukamy go gdzieś daleko,
nie zdając sobie sprawy,
że jest na wyciągnięcie ręki.
Dlaczego nie wszystkim jest dana miłość ?
Ta esencja życia,
które jest kruchym szkiełkiem
trzymanym rozpaczliwie
w naszych rękach...
Pytanie pozostaje
bez odpowiedzi...


K.Zieliński

A wiersz Jacka Bierezina zamieszcze jutro, bo mi sie gdzies zawieruszyl, a oczy same mi sie zamykaja...

I go mam...

OSTATNI PAPIEROS, OSTATNIA MIŁOŚĆ, OSTATNIE METRO...

Pamięci Serge’a Gainsbourga

Na niemożliwej granicy między miłością a śmiercią.
Na stacji symboli metafizycznych.
To już ostatni papieros, ostatnia whisky,
Ostatnia miłość i ostatnie metro
W kierunku Porte du Ciel.
Nie przejechało czterech jeźdźców Apokalipsy,
Którym dano władzę nad czwartą częścią ziemi,
By zabijali mieczem i głodem, i morem
I przez dzikie zwierzęta
Nie spadła gwiazda Piołun z nieba na ziemię.
To takie dziwne – wyszedłeś z życia,
A zostawiłeś żyjącą Nieobecność.
Twoja Obecność jest teraz t a m,
Gdzie dużo pięknych kobiet
I mówiący ludzkim głosem czarny fortepian.
Szokujesz Boga i aniołów
Piosenkami o miłości i pragnieniu.
Palicie – Bóg Hawan, Ty Gitany.
On mówi: ogol się Serge, i nie pij.
To nie wypada. W końcu jesteś w niebie.
Ty mówisz: Ta gueule,
Je voudrais baiser une belle putaine.n
I śpiewasz: je vais et je viens
Entre tes reins et je retiens.

Budzisz się nad ranem i wreszcie na kacu
Rozmawiacie z Bogiem poważnie.
I być może rozstrzygniecie parę spraw;
dla Ciebie Tamtego, dla mnie jeszcze Tego
coraz bardziej szalonego świata
zmierzającego do końca świata.
I być może po wielu sporach
zgodzicie się co do kilku spraw ostatecznych,
Prostych czyli zawiłych, jak tragedia grecka;
jak miłość, nienawiść, jak ziemia, powietrze,
jak popiół, gwiaździsty diament, woda i ogień,
które z trudem usprawiedliwiają życie,
które z trudem umożliwiają śmierć.

Paryż, marzec 1991

Jacek Bierezin (http://www.spplodz.pl/przypomnienia/bierezin_p.htm)

Jacek Bierezin

* * *
Niech zmęczenie ogarnie wszystkie nasze drogi
Smuga deszczu przejdzie po gorących twarzach

Kojąca muzyką zagra nieznużonym
A szczęśliwym przyniesie ulgę wątpliwości

I niech sen ogarnie wszystkie nasze noce
Dobrodziejstwa zatopi w rzece zapomnienia

Niech będzie bardziej gorzki od piołunu piołun
Miłość niech będzie bezdomna i niema

Wolność niech będzie nadal niebezpieczna
Prawda daleka i obecna ziemia

Tęsknota


Siedzę zasłuchana
w to co za drzwiami
mego serca
w to co we mnie
głęboko
w to co wymyka się
na bezludną wyspę
tęsknoty.
Nie wiem
co dla mnie ważne
więc czekam
bo nadal wierzę że
wszystko zaczyna się
gdy listy mówią
prawdę
a kończy
gdy wiatr rozwieje
nadzieję !


H.Pietsch

ZAMKI NA PIASKU

nie burzcie
moich zamków
z piasku i naiwności
są delikatne
jak pajęcza nić
i pełne kunsztu
buduje je
moja świadomość
z marzeń i pragnień
pozwólcie mi być sobą
nie twórzcie
jednolitych
schematów zachowań
jestem taka kolorowa
nie ubierajcie
mojej duszy
w szary mundurek
lubię strojne szaty
nie chcę utonąć
w bezbarwnym tłumie
pospolitości
wciąż mocuję się
ze światem
jak Jakub z Aniołem
czy również zwyciężę?

Zofia Karpinska